Σκόνη και αράχνες...

Βαρέθηκα, υπέμεινα, νευρίασα, κουράστηκα, απελπίστικα. Η Μάνα μου, είναι ώρες, που αγνοεί κάθε έννοια και σημασία της ιδιότητας της.

Μένει σε ένα σπιτάκι σε μια μεγάλη διασταύρωση, σε ένα νεοκλασικό. Έχει και ωραίο μποστάνι με κάθε λογής ζαρζαβατικά και άνθη. Ζηλευτό οικοπεδάκι ολογουμένως. Πολλοί το διεκδίκησαν και μερικοί της το άρπαξαν. Αλλά αυτή πάντα γυρνούσε πίσω και το διεκδικούσε. Πολύ το αγάπησε. Στα θεμέλια του θυσίασε τα παιδιά της και φράχτη ποτέ της δεν ύψωσε. Δέχεται τους πάντες με ανοιχτές αγκάλες.

Γριά κακιασμένη πια, αλλά στο βάθος καρδιά μάλαμα. Περνά τις μέρες της στο υπόγειο της παρέα με μια οικογένεια κατσαρίδες που έχει υιοθετήσει. Τα βράδια πάλι σα πλαγιάζει, παλιές και ένδοξες μέρες αναπολεί με νοσταλγία. Είναι και μάνα λεβεντογέννα. Μα άλλη ασχολία δεν έχει από τις τερέζες της. Αφήνει τα παιδιά της να φεύγουν, να κάνουν θελήματα σε ξένα σπιτικά. Κι αυτά δεν της κρατάν κακία. Θρέφουν για αυτή αγάπη μόνο και νοσταλγία για το σπιτικό τους. Την κάνουν περήφανη και το όνομα της γνωστό σε όλη τη γειτονιά.

Εκείνη όμως μόνο εμπόδια γνωρίζει να τους βάζει. Διώχνει τα καλύτερα παιδιά της για χάρη των κατοικιδίων της.

Και το άλλοτε όμορφο σπιτάκι έχει παραπέσει. Μπορεί κανείς να δει τους τοίχους του να ξεθωριάζουν. Τον κήπο γεμάτο πικραλιθρες και ξερόχορτα. Μούχλα και υγρασία καλύπτει όλο το σπίτι και η μυρωδιά της αποσύνθεσης να κυβερνάει.

Η άνοια την έχει παραλύσει. Αυτή είναι που την οδήγησε εκεί που είναι σήμερα.

Οι κατσαριδούλες της κάνουν πλέον τα κουμάντα της. Πώς μπορεί κανείς να τις κατηγορήσει για την κατάντια του σπιτικού;

Και τα παιδιά της που έχουν μείνει στο σπιτικό, έχουν αφήσει αφεντικά τις κατσαρίδες κι είναι όλη μέρα ραχάτι και γκρίνια. Είναι και κάνα δύο κατακαημένα ακόμα, που τρέχουν ολημερίς και οληνυχτίς να εξυπηρετήσουν όλους τους άλλους εκεί μέσα. Είναι χάρη σε αυτά που μένει το σπίτι ακόμα όρθιο. Τραγικές φιγούρες υποταγμένες στη μοίρα τους. Είναι βέβαια φορές, που κάποια από αυτά είτε γονατίζουν πέφτουν και χάνονται, είτε ακολουθούν το δρόμο που χάραξαν τα άλλα αδέρφια τους και βγαίνουν στον περίγυρο.

(Ιβάν Οδυσσεύς)